TATRY

Każdemu jego Kazalnica

Wspinam się od chwili, kiedy zacząłem dorastać, w górach – od momentu, w którym formalnie uzyskałem czynne prawo wyborcze. Wspinam się do dziś i mam nadzieję, iż mimo przesytu, jaki odczuwam od czasu do czasu, będę się jeszcze długo wspinał. Pierwsze piętnaście lat mojego wspinania, mimo kilku wypraw na inne kontynenty, kilkunastu wyjazdów w Alpy, miesięcy spędzonych w skałach naszych i dalszych, jest ściśle związane z najpiękniejszymi górami na świecie. Jestem chyba osobą szczęśliwą, jak mi to ostatnio powiedział jeden znajomy, bo nie muszę poszukiwać; wiem, że mam miejsca, w których jestem „u siebie” – miasto, w którym mieszkam, skały w okolicach Podlesic, gdzie spędzam więcej czasu na wiosnę niż we własnym domu i swoje góry, a właściwie swoją dolinę, z alpejską granią, najpiękniejszym miejscem noclegowym – taborem na Włosienicy i najtrudniejszą tatrzańską ścianą. Ta dolina ma oczywiście swoje minusy – drogę Oswalda Balcera i przemierzające ją tłumy. Jednak, jak każdy lokalny patriota, akceptuje także i ułomności „heimatu”. Po prostu, tu jestem „u siebie”.

(…) CZYTAJ dalszy ciąg artykułu TUTAJ: „Tatry” nr 4 (34), 2010